Een week vol sensatie

Hallo allemaal,

Zaterdag na onze boete, rijden we richting een nieuw natuurpark. Kangaroo Valley. Daar hebben we een mooie camping gezien waar we gratis kunnen overnachten, en misschien eindelijk wombats kunnen zien. Wombats zijn knaagdieren die zich alleen ’s nachts laten zien. Ze zijn ongeveer net zo groot als een wild zwijn (de kleinere exemplaren) en eten gras. Verder krabben ze zich voornamelijk over hun rug en graven ze holen. Als we op de camping aankomen, blijkt het een gigantische natuurcamping met plek voor honderden caravans/campers/tenten etc. We rijden helemaal naar achter door en vinden daar een rustige plek waar we veel ruimte voor onszelf hebben. We zetten ons kamp op en maken daarna een wandeling naast de naastgelegen rivier. We blijken ook nog eens naast een wombat hol te staan, we wachten in spanning de schemer af! Direct als het begint te schemeren zien we de eerste wombat lopen, hij blijft wat op afstand. Daarna zien we ook een mama wombat en een kleintje, superschattig! We blijven erg stil om ze niet te laten schrikken. Al snel blijkt dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Een groot exemplaar loopt onder het hek door recht op ons af. Hij snuffelt wat bij onze voeten en trekt zich weinig van ons aan. Als we even later in de tent liggen begint plots de hele auto te schudden. Wombats schuren graag met hun rug langs voorwerpen om zich lekker te krabben op plekken waar ze niet bij kunnen. Onze auto bleek die nacht een prima kandidaat om tegenaan te schuren…

De volgende dag vertrekken we weer op tijd. We gaan eerst naar de watervallen in Kangaroo Valley, we maken er een wandeling van een uurtje en genieten van e prachtige uitzicht punten over de vallei. We gaan vandaag ook naar de oud oom van Bren toe. Dit is de oom van Bren haar vader. De oud oom, Martin, is al bijna 90 jaar oud en woont in een verzorgingstehuis. Als we aankomen staat Martin al te wachten. Martin ontvangt ons met open armen en we gaan mee naar zijn kamer. Martin verteld ons veel verhalen, over de oorlog maar ook over hoe hij naar Australië is gekomen. In 1950 is Martin met de boot naar Australië gekomen, een tocht van maar liefst één jaar!!! We kletsen een paar uur met Martin en genieten van zijn verhalen, heel mooi om Martin te leren kennen! Na een aantal uur gaan we weer weg. Tijd om wat te eten. We dachten een mooie plek te hebben gezien om te slapen, maar dat bleek helaas anders uit te pakken. We sliepen die nacht uiteindelijk vlak langs de snelweg op een rustplek met nogal wat herrie van de snelweg, maarja voor een keer is dat niet erg.

Maandag rijden we een stukje verder en stoppen bij een rustplek langs de snelweg, daar kunnen we lekker douchen. Dit keer kunnen we wat verder van de snelweg zelf staan, op een grasveld. We besluiten daar ook te overnachten, het is bloedheet (35+ graden) en hebben weinig zin om verder te reizen. We lezen wat, kijken een serie etc. Niets bijzonders. ’s Avond liggen we in tent. Onze tent de ‘ramen’ staan open, waardoor wij naar buiten kunnen kijken. Van buiten kan je bijna niet naar binnen kijken vanwege de zwarte, dikke, muggen netten. Heeft vaak het voordeel dat je de boel lekker kunt openzetten als het warm is. Alleen als je direct naast de tent staat kun je dan een klein beetje naar binnen kijken. Rond de klok van 12 ziet Mich ineens een vreemde man naast de auto staan. Op het moment dat Mich dit tegen Bren zegt, doet de man net of hij moet kotsen. Direct ruiken we onraad, dit klopt niet. Mich trekt zijn kleren aan, als de man al nep kotsend over het veld wegloopt, hij is langs de toiletblokken gelopen, er klopt dus niets van. De man loopt vervolgens 100 meter verderop achter een andere camper langs, de bosjes in. Mich ziet hem schichtig achter de camper onze richting op kijken. We wachten tot hij terug komt. Na een minuut of 5 komt hij de bosjes uit, en loopt met een grote bocht weg. We lopen naar de toilet blokken, daar lopen we hem bijna tegen het lijf. Snel pakt hij zijn telefoon en doet alsof hij belt. We overleggen en besluiten de Politie te bellen. We staan vlak achter de man en hij draait zich om, hij had inmiddels wel in de gaten dat wij hem niet vertrouwden. Hij wordt direct kwaad en vraagt waarom wij hem volgen. Het is een vrij grote vent. Hij loopt direct op Mich af. Mich geeft hem een duw naar achter en zegt dat hij zich verdacht gedraagt. Dan loopt hij op Bren af, het is wel duidelijk dat hij zich gesnapt voelt. Hij loopt kwaad richting Bren, die hem vervolgens een tik in het gezicht geeft. Hij schrikt er wat van maar buldert dan naar Mich of hij een goede kickboxer is. Wat onhandig balt hij zijn vuisten en gaat in een soort gevechtshouding staan. Mich heeft een extreem felle tactische zaklamp en verblind de man, hij is direct helemaal gedesoriënteerd. Hij schreeuwt dat die lamp uit zijn gezicht moet. Hij waggelt wat heen en weer als Mich de lamp op knipperstand zet. Daarna loopt hij wankelend naar achter en kiest het hazenpad. We volgen de man als Mich het alarmnummer belt  en de Politie op de hoogte brengt. De man verdwijnt vervolgens tussen de vrachtwagens, wij moeten wachten om een vrachtwagen te laten passeren, en besluiten de man niet het pikkedonker in te volgen. Een bizarre ervaring, maar we zijn door het werk inmiddels wel wat gewend, de sensatie voelde ook wel weer leuk aan. Omdat de nood er af was en de politie ons eerst niet meer te pakken kreeg, komen ze later in de nacht nog verhaal halen, maar de vogel was gevlogen. De volgende ochtend zien we achter de vrachtwagens een tunneltje naar de overkant van de snelweg, waar een ander tankstation is gelegen. We vermoeden dat de man daarheen is gevlucht.

Dinsdag rijden we naar een grotere stad, zo’n 100km voor Sydney. Het is echt rot weer vandaag veel regen en onweer. Daar winkelen we wat en spenderen we het grootste gedeelte van de dag, geen spannende dingen. In de avond rijden we een paar dorpjes verder. Daar besluiten we achter de bibliotheek te gaan staan, we hebben daar gratis wifi en het is een heerlijk rustig plekje. We eten die avond een heerlijke pizza in een restaurantje. Op onze slaapplek internetten we wat. We zoeken wat dingen uit voor woensdag. We willen naar een mooi natuurfenomeen: de figure 8 pools. Het is een soort gat in de rotsen in de vorm van een 8, het gat wordt opgevuld door de zee, waardoor er een prachtig soort mini zwembadje ontstaat. Maar om er te komen moet je ten eerste een lange wandeling maken, daarnaast wordt de pool enkel zichtbaar met eb en moeten de golven ook niet te hoog zijn. Dagelijks worden mensen omver gegooid door de golven, breken mensen botten en worden ze per helikopter met verwondingen afgevoerd, klinkt leuk toch? Dat vonden wij ook, daarom gaan we erheen! De ‘gemeente’ raad overigens af om deze plaats te bezoeken, maar als je dan gaat, hebben ze een hoop tips voor je.

Woensdagochtend maken we ons klaar om naar de figure 8 pools te gaan. We weten de tijden van eb en vloed, de golven zijn laag volgens de radar en het weer is goed, top! We pakken de tassen in: water, EHBO-kit, camera’s, eten, afval zakjes en droge kleding. Ohja ook een zaklamp, wanneer je er in de problemen komt kan het zijn dat de helikopter of het reddingteam pas de volgende dag kan komen, dan moet je op de rotsen zien vol te houden, haha.. We beginnen aan de wandeling en alles gaat prima. Na 30 minuten komen we aan op het strand en begint de klim op de rotsen, bovenop de berg konden we al zien dat de rotsen goed begaanbaar waren. Er hangen foto’s van het uitzicht wanneer je wel en niet kunt gaan. We klimmen ongeveer 45minuten over de rotsen en alles zit mee, het water staat laag en de golven laten ons met rust. Na 45 minuten komen we aan op de plek waar het ongeveer moet zijn, we blijken helemaal alleen te zijn, dat is echt heel erg zeldzaam voor deze plek. Door goede voorbereiding wisten we het precieze tijdstip van de lage golven etc. Van een stukje hogerop spotten we de pool. Snel kleden we ons om en gaan erheen, het is werkelijk schitterend. We plonzen erin, maken prachtige foto’s en genieten van dit bijzondere moment alleen. De plek is inmiddels een ware trekpleister voor toeristen.. Na een kwartier komen de eerste andere mensen aan. Even later genieten we van onze lunch op de rotsen. Het wordt steeds drukker en mensen staan in de rij om een snelle foto te schieten en vervolgens de volgende de ruimte te gunnen. Wat was onze ervaring toch bijzonder in vergelijking met de rest…. We lopen de terugweg en besluiten de omweg te nemen. Na een zware wandeling door de bergen komen we terug bij de auto, helemaal uitgeput. We hebben bijna 4 uur gewandeld, 11,25km afgelegd, en 1500 calorieën verbrand!!! Wat een dag, we zijn gesloopt. We keren terug naar onze slaapplek van de dag ervoor, achter de bibliotheek. We douchen bij het lokale zwembad en rusten uit van onze dag.

Donderdag, Australia Day! Er wordt gevierd dat in 1788 de eerste vloot Sydney bereikte. Daarmee kwam ook een einde aan het tijdperk dat de Aboriginals alleen waren. Er volgde voor hen dan ook een zwaar tijdperk. Daarom is niet iedereen het eens met deze data, als feestdag, maar het wordt wel uitgebreid gevierd. Goed, we hebben totaal geen plan gemaakt of gekeken waar we heen kunnen, maar besluiten naar Sydney te rijden. Daar komen we rond 11.30 aan, het is superdruk, parkeren is lastig maar we vinden een plekje. We staan direct naast de Sydney Harbour Bridge. Vanaf daar kunnen we een hoop festiviteiten zien. Het begint allemaal met wat kanon knallen en een ode.  Dan opeens komen er vanuit de wolken 2 gevechtsvliegtuigen naar beneden duiken. Vlak over ons hoofd schieten de oorverdovende vliegtuigen schuin heen en weer, gevolgd door helikopters. Een gigantische Australische vlag wordt met een helikopter door de haven gevlogen en er vliegen oude vliegtuigen over de brug, genoeg sensatie dus! Na de voorstelling lopen we over de Harbour Bridge naar het Opera House, schitterend! Het is superdruk en we wandelen als echte toeristen door de stad. Op het einde nemen we de ferry over het water terug naar de auto. Schitterend om zo langs het Opera House te varen en de brug van onder te zien. Aan het einde van de dag slapen we net onder Sydney achter een school.

Vrijdag bezoeken we weer een nationaal park en maken we twee wandelingen, de eerste naar een rotsformatie met prachtig uitzicht over de baai en de zee. De tweede is iets langer en brengt ons naar de: Wedding Cake rock. Het is een spierwitte rots. Het ziet eruit alsof er een taartpunt uit is gesneden, vandaar de naam. Wegens het afbreken van de rots, staat er nu helaas een groot hek omheen, te gevaarlijk om erop te kunnen. Verder doen we vrijdag niet heel veel, we gaan langs een winkelcentrum en daarna zoeken we een slaapplek bij de sportvelden van een dorp. We zitten ongeveer op 20km van Sydney.

Zaterdag is de dag van de grote party. Die avond gaan we naar het concert van Armin van Buuren in Sydney! We hebben een Airbnb gehuurd. Airbnb is een applicatie waar particulieren een kamer/huis kunnen aanbieden voor overnachting, tegen betaling. Een soort hotel dus eigenlijk, maar dan bij mensen thuis. We komen in de ochtend aan op ongeveer 25min lopen van het concert, we gaan vandaag voornamelijk uitrusten voor het feest, dat om 22:30 begint en tot 05:00 de volgende ochtend duurt. Een week vol avonturen en belevenissen, bedankt voor het lezen, tot volgende week!