Ride, ride, ride...

Hallo allemaal,

Zaterdagavond besluiten we een gratis rustplaats in de buurt van Esperance op te zoeken. We rijden iets naar het noorden en vinden daar onze slaapplaats. Naast een motel met café ligt een grote parkeerplaats met openbare toiletten. We besluiten wat te eten in het café en hierna duiken we de tent in. Zondagochtend wordt Bren aangevallen door agressieve kraaien, ze vliegen naar je toe en als je niet op let pikken ze je tegen je hoofd. Er blijkt bij de ingang van de parkeerplaats hier een waarschuwingsbordje van te staan. We vertrekken snel. We rijden terug naar Esperance en beginnen daar aan een route “The Great Ocean Drive” (niet te verwarren met de Great Ocean Road, die komt nog..) van circa 40km langs onwijs mooie stranden en plekken met mooi uitzicht. We passeren parelwitte stranden met turquoise water en maken een aantal mooie foto’s.

Aan het einde van de ochtend zijn we terug in Esperance, we lopen wat rond op een kleine markt en stappen daarna de auto weer in. Na enkele minuten beginnen er wat lampjes te branden in de auto, ook de tellers beginnen vreemd te doen. We parkeren de auto en vanaf dat moment krijgen we hem niet meer aan de praat. Een aantal mensen helpen ons om de auto met startkabels weer aan te krijgen, maar de auto hapert en schokt tijdens het rijden, om vervolgens weer uit te vallen. We weten met veel moeite de auto bij een winkel te krijgen waar ze van alles voor auto’s verkopen. Samen met een medewerker meten we de accu door, die blijkt nog oké, dat is slecht nieuws. We krijgen al snel het idee dat het probleem bij de dynamo moet zitten. Omdat de auto niet meer wilt starten, we er niet meer mee kunnen rijden en alles op zondag dicht is, duwen we de auto naar een parkeerterrein achter de winkel. We moeten die nacht daar overnachten. Een meevaller is dat we naast een Red Rooster staan, een fastfood keten met gebraden kippen en friet. We worden hier volgestopt met gratis eten, de mensen daar hadden met ons te doen. We maakten dankbaar gebruik van het gratis wifi punt.

Maandagochtend om 05:00 zijn we klaarwakker, Mich haalt de band rechtsachter los om te kijken of hij iets vreemds ziet, we hadden last van een raar geluid bij iedere bocht of drempel. Mich haalt wat modder en klei weg en zorgt dat de band weer stevig op zijn plek zit. Hierna besluit Mich naar het industrieterrein te lopen, om daar hulp te zoeken bij de garages. Na 2 uur lopen en 6 garages verder, eindelijk iemand gevonden die ons mogelijk kan helpen. Danny, de monteur, runt een eenmanszaak en rijdt met Mich terug naar onze auto. Danny probeert van alles en stelt vast dat het mogelijk een probleem met de dynamo betreft, wat wij al dachten. Danny sleept ons terug naar zijn garage en gaat daar aan de slag om een nieuwe dynamo te krijgen. We willen natuurlijk z.s.m. onze auto terug hebben, het is ons vervoer maar ook ons huis. We liften terug naar het centrum en struinen daar alle winkels af. Na een aantal uur komen we terug bij de garage. Danny blijkt de allerlaatste dynamo voor ons type auto te hebben gekocht in heel Esperance. Het was wel een iets duurder type, maar dat maakte ons niets uit. Intussen had Glenn (de eigenaar van de camping van ons vorige blog) uitgezocht wat de repartie moest kosten, hij wilde niet dat wij hier opgelicht werden. Vaak gebeurt dat wel bij gestrande backpackers. Danny blijkt gelukkig niet zo, hij helpt ons voor een eerlijke prijs. Aan het einde van de middag is de auto klaar en werkt alles weer, top! De reparatie kost ons 600 dollar (407 euro). Het wiel achter blijkt weer normaal te klinken, het was dus toch een modder en klei probleem, een meevaller. De auto zag er verder goed uit volgens Danny.

We kunnen weer op pad en rijden naar een nationaal park Cape Le Grand, ten oosten van Esperance. Daar schijnt één van de mooiste stranden van de wereld te liggen, waar zelfs kangoeroes regelmatig op het strand liggen te genieten, dit moeten we natuurlijk zien. We slapen op een erg mooie camping in het park, op de plek van de camping host, de rest was namelijk vol. We gokken er op dat ze er niet te moeilijk over zullen doen. We genieten van de ondergaande zon in de zee direct voor onze auto. De volgende ochtend komt de Ranger het geld innen voor de nacht, hij doet totaal niet moeilijk over onze plek, fijn. We rijden hierna naar Lucky Bay, dit is het bekende mooie strand. We komen in een schitterende baai, waar we onze auto het strand oprijden. We genieten van het uitzicht maar zien geen kangoeroes, jammer. We besluiten wat in het park rond te kijken en verplaatsen ons een aantal kilometer. Daar besluit Mich een walking trail te doen die naar de hoge rotsen loopt. De route duurt circa 2 uur en levert adembenemende plaatjes op. Als Mich terug komt is het inmiddels vroeg in de middag, we besluiten terug te rijden naar Lucky Bay, om daar nog even te genieten van de schitterende baai en om een duik te nemen. Als we het strand oprijden zien we een moeder met een baby kangoeroe heerlijk relaxed op het strand liggen, wat een plaatje! We genieten van het weer en als we nog eens omkijken, de kangoeroes liggen er nog steeds. We schieten wat foto’s van dichtbij als we merken dat mama en kind het allemaal prima vinden. We gaan naast ze liggen en maken bizar mooie foto’s, we beseffen ons bijna niet wat we meemaken. We liggen op een parelwit strand, dat onder onze voeten knispert als sneeuw, met uitzicht op een turquoise gekleurde zee, in een schitterende baai, naast een mama en baby kangoeroe. Mama kangoeroe vindt alles prima en we proberen haar te aaien, dat laat ze toe en we kriebelen haar lekker achter de oren. De baby komt nu ook zijn aandacht opeisen. Hij gaat gestrekt voor ons liggen en laat zich lekker kriebelen en aaien door ons. We beseffen ons inmiddels dat dit een verhaal is wat we nooit zullen vergeten, een ongelofelijk mooie ervaring. Na enig geknuffel besluiten we weer naar de camping van de dag ervoor te rijden. We trekken onze sportkleding aan en maken een hardlooproute over het strand. Hierna genieten van de zonsondergang en duiken we de tent in.

De volgende ochtend staan we weer vroeg op. Zoals elke ochtend zijn we er rond 07:00 wel uit. Maar we slapen ook al om 21:00. We gaan in het park een berg beklimmen. Onderaan de berg trekken we onze schoenen aan om de route naar boven te beginnen. De berg beklimmen we via een route over de rotswanden. We klimmen samen tot bovenop de berg, Bren zet haar hoogtevrees aan de kant en klimt alles mee, om bovenin de berg samen te genieten van het uitzicht over het hele park. Na ongeveer 1,5 uur zijn we weer beneden. We besluiten de laatste boodschappen in Esperance te doen om vervolgens richting het noorden te rijden, daar moeten we de snelweg op die hier de ‘Nullarbor’ heet. De Nullarbor is een enorm lange snelweg die van West-Australië naar Zuid-Australië loopt. De weg is echter rond de 1200km lang en er is NIETS te vinden. Onderweg zullen we enkel wat tankstations tegenkomen. Niet iets om naar uit te kijken dus… We rijden vanaf Esperance circa 300km, daarmee leggen we gelijk de eerste 80km van de Nullarbor af. De Nullarbor is een uitgestrekt woestijngebied in Australië waar eigenlijk niets te vinden is. De vertaling van Nullarbor betekent: Geen bomen. Er leeft een echt wilde kamelen populatie van circa 100.000 kamelen. Het duurt dan ook niet lang voor we de eerste dode kameel langs de weg zien liggen, aangereden door een Road Train. Dat is nog eens wat anders dan een konijntje… Na 80km op de Nullarbor besluiten we te stoppen, het is al bijna avond, en zoals verteld, in de avond rijden, is niet verstandig in Australië. We zetten onze tent op en maken ons avondeten klaar. Tijdens het eten worden we vergezeld door een vogelfamilie, die wat broodkruimels komen eten. De jonkies van het gezin worden goed gevoerd door hun ouders en schreeuwen zodat ze wat kruimels krijgen. Schattig…

Donderdag vertrekken we op tijd, we weten het allebei al; dit wordt een lange dag in de auto. We willen de Nullarbor het liefst zo snel mogelijk afrijden, dus kilometers maken vandaag. De weg is lang en saai. Niets te zien en de omgeving is vrijwel hetzelfde. Door de enorme afstand die we rijden, komen we ook in een andere tijdszone terecht. Eerst is het 0:45 minuten later en als we even later in Zuid Australië binnenrijden, is het 2:30 minuten later. Het verschil met Nederland is nu +9:30 uur! Dat wordt ook wel even wennen….. Het is trouwens ongelofelijk hoeveel dode kangoeroes we onderweg zien, we krijgen het gevoel dat dit een kerkhof-route is. Mich telt (tja je moet wat doen onderweg…) in 10 kilometer 28 dode kangoeroes! En dan te bedenken dat deze weg 1200km lang is…Pfff zo sneu… Deze weg wordt snachts veel door de grote road trains gereden en die scheppen al die arme diertjes dan. We hebben uiteindelijk 725 km gereden vandaag en stoppen bij een rustplaats langs de snelweg, we zijn kapot en klaar met autorijden!

De volgende morgen staan we alweer op tijd op en besluiten weer heel veel km ’s af te gaan leggen vandaag. Is wel nodig om weer in de bewoonde wereld te komen en willen we van het weekend een beetje bij de grote stad in de buurt zijn! We rijden vandaag wederom rond de 700 km en komen vermoeid aan op een rustplaats dichtbij de grote stad Port Lincoln. Hier zetten we alles op, eten wat, doen nog een spelletje en kruipen lekker onze tent in.

Zaterdagmorgen rijden we naar Port Lincoln, een grote stad met veel te zien. Hier regelen we een heel erg spannend uitstapje voor morgen (zondag), maar dat horen jullie volgende week….. ;-)

Liefs!